کاروان اباعبدالله که از مکه راه افتاد گویی در زمان متوقف نماند و به کربلا که رسید تازه آغاز شد. حسین‌بن‌علی از آن ایام تا هنوز هم گویی به دنبال یار می‌گردد و ندای هل‌من ناصر ینصرنی‌اش حر‌های همه زمان‌ها و مکان‌های عالم را به سوی خود دعوت می‌کند. ندایی که مرز نمی‌شناسد، در هر نقطه‌ای از عالم و هر زمانی مخاطبش را پیدا می‌کند. جهان امروز بیش از هر زمان خود را مخاطب آن ندای ازلی و ابدی می‌داند و هرچه پیش می‌رویم طنین آن ندا بسامد بیشتری می‌گیرد. امروز آن دانشجوی عدالت‌طلب و آزادی‌خواه امریکایی و آن جوان از پایتخت انگلستان هم خودآگاه یا ناخودآگاه طنین این صدا را می‌شنود و به دنبال آن سینه خود را در مقابل نظام جور سپر می‌کند. هر قدر جلوتر می‌رویم جامعه جهانی برای حسینی‌تر شدن اشتیاق بیشتری از خود نشان می‌دهد. بگذار رسانه‌های آن اقلیت سلطه‌خواه راه خود را بروند و همه زور خود را بزنند تا به زعم خود حجاب آن ندای فطری شوند. صدای حسین، اما خاموش‌شدنی نیست. از قلب‌ها وارد می‌شود. او ما را با هم جمع می‌کند. اسم رمز همه آزادی‌خواهان عالم امروز حسین‌بن‌علی است. این مجموع بودن شاید اسرارآمیز به نظر برسد، اما سر آن را مردمان این سرزمین بیشتر درک می‌کنند. ما که یک انقلاب معجزه‌آمیز و عظیم را پشت سر گذاشته‌ایم. ما که مردان و زنان‌مان در دفاع مقدس آن‌طور جوشیدند. ما با همه جوان‌ها و نوجوانان‌مان در این نیم قرن حادثه خون حسین را قبله‌گاه کردیم و پرچم ثارالله را، چون علم غیرت و یکتاپرستی استوار نگه داشتیم. ما منتظران آن امام غائب سلام‌الله علیه بزرگ‌ترین دلخوشی‌مان این بوده و هست که پیرو راه حسینیم. این راه ادامه دارد و چه دلخوشی بهتر از اینکه ما ملت امام حسین باشیم. السلام علی‌الحسین و علی علی‌بن‌الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین.
